De onzichtbare belofte aan het familiesysteem
Soms leven we niet ons eigen leven, maar dat van iemand anders. Zonder dat we het weten, dragen we een oude belofte in ons hart. Een onuitgesproken “ik blijf bij jou”.
Het is de loyaliteit aan het familiesysteem — de onzichtbare draden die generaties met elkaar verweven. Liefde in zijn puurste, maar ook meest verstrikkende vorm.
Een dochter die ziek wordt, omdat haar moeder altijd ziek was. Niet uit zwakte, maar uit liefde. Want hoe zou ze mogen bloeien, als haar moeder nooit de kans kreeg? Hoe zou ze voluit kunnen leven, terwijl mama dat niet kon?
En ergens diep vanbinnen klinkt die zachte, maar bindende belofte: “Als jij lijdt, zal ik ook lijden. Dan blijf ik dichtbij.”
Of de zoon die zijn dromen saboteert, omdat zijn vader stierf toen hij 32 was. Alsof een goed leven verraad zou zijn. Alsof gelukkig worden betekent dat je iemand achterlaat.
“Als jij er niet mocht zijn, hoe zou ik dan mogen leven?”
En zo blijven we gevangen in oude liefdes, trouw aan pijn die niet meer van ons is. Totdat we durven zeggen:
“Lieve mama, lieve papa — ik eer jullie door te leven.”
“Ik draag jullie in mijn hart. Ik draag niet jullie lot.”
Dán komt de omkering. Niet langer ziek uit liefde, maar gezond uit eerbied.
Niet langer klein om trouw te zijn, maar groot om door te geven wat ooit is gestopt.
Het is niet de bedoeling om te sterven met de vorige generatie.
De opdracht voor ieder mens is “innere aufrichtung”. Dit zijn Bert Hellingers’ woorden. Het leven ten volle nemen en je oprichten tot wie je werkelijk bent. En dat is het grootste cadeau wat jij aan je kinderen kunt geven. Dit geldt voor mannen èn vrouwen.
Lees meer